Het Supaistof is van de schoenen gepoetst (althans van één), tijd dus voor een nabeschouwing.
Nooit gedacht dat er een tweede "eenmalige" groepsreis zou komen, maar zie...
Andermaal was het een schitterende ervaring met (bijna) allemaal bijzonder lieve mensen. Dus wie weet komt er wel ooit nog een derde groepsreis, zeg nooit nooit...
We kunnen het volgende besluiten:
- Alle vluchten met KLM/Delta verliepen perfect en we vertrokken telkens netjes, zo goed als, op tijd om ook op tijd, of zelfs vroeger, aan te komen.
- Zoals bijna altijd huurden we bij Alamo waar we steeds gebruik maken van het skip-the-counter systeem. Direct uit de shuttlebus naar de garage, auto kiezen en de baan op. Sneller en makkelijker kan niet.
Voor het eerst sinds we gebruik maken van huurauto's kunnen we kiezen uit echte 4x4's, waarvan één ook nog eens een vette V8 blijkt te zijn. De andere V8 was jammer genoeg geen 4x4.
Veel mooier wordt het niet met een Nissan Armada (wat een fantastische auto is dit) V8 4x4, Nissan Armada V8 AWD, Jeep Grand Cherokee 4x4 en Chevrolet Suburban AWD.
- Alle hotels voldeden aan de verwachtingen.
- Het weer was gewoon fantastisch. Behalve regen na 16 u in Hanksville en wat wolken gedurende 2 dagen, hadden we veelal een staalblauwe hemel. Bovendien was de temperatuur, in tegenstelling tot vorig jaar toen het echt veel te koud was voor april, ook meestal heel aangenaam met 20-25°C.
- Dit was misschien wel de meest avontuurlijke reis die we ooit deden in het ZW, mede door de honderden kilometers dirt roads naar de meest afgelegen plekken. Veel andere toeristen hebben we dan ook niet gezien, en dat was uiteraard de bedoeling van deze reis.
- Hoogtepunten volgens de groepsleden (willekeurige volgorde): White Domes, Moonscape Overlook, tweedaagse op Lake Powell, Supai, Cathedral Valley Loop, Broken Bow Arch. Maar eigenlijk werden zowat alle hikes en bestemmingen als "hoogtepunt" beschouwd zodat het eigenlijk een beetje zonde is om slechts die enkele hier te vermelden.
Voor mij persoonlijk (ook voor Leen en Tomas) blijven de White Domes, zelfs na deze derde keer, de allermooiste hike in het ZW. Tevens ook de lastigste van deze reis.
Toch ook een pluim voor de medereizigers. Van mijn liefste Leen en zoon Tomas weet ik uiteraard wat ik kan verwachten en dat is nog nooit een ontgoocheling geweest.
Na twee dagen hadden we al de lastigste wandeling van deze reis, namelijk naar de White Domes (Canaan Mountain) en als het fysiek lastig wordt, krijgt men veelal de echte karakters te zien.
Zo gingen Anna en Evelien echt door een fysieke (én zelfs mentale) muur om de laatste hoogtemeters te overbruggen. Ontzettend veel respect voor hetgeen beide dames daar laten zien hebben. Het vormde direct al de basis voor de hikes die nog zouden komen. Als White Domes lukt, dan lukt gewoon alles. En dat is ook zo gebleken.
Daarnaast waren er Caroline met haar eeuwige pretoogjes en schitterende humor (enkele keer tranen met tuiten...gelachen), passioneel fotograaf Steven die echt dringend zijn ad rem oneliners moet beginnen opschrijven. Als iedereen al lang terug in de auto zat, was hij nog volop foto’s aan het nemen, maar niemand die hem dit kwalijk nam. Topgast die maar bleef groeien in de groep.
Naast Anna en Evelien hadden we nog onze andere Nederlandse vrienden William, Nicole en Lianne. Allemaal superlieve en gepassioneerde mensen met wie het bijzonder aangenaam toeven was, zowel tijdens de hikes als 's avonds op restaurant.
Wat Lianne betreft...daar zal Tomas wel meer kunnen over vertellen...en niets dan positief wellicht :-).
Dan hadden we nog onze spring in 't veld en superfotomodel, Ulrikke. Ik denk dat er honderden foto's van haar gemaakt zijn en ze stond dan ook altijd klaar om ergens op een richel te gaan staan of om in een kano te springen, de fotografen ter wille. Soms een beetje grumpy (maar heel belangrijk, ze wist het zelf en verwittigde ons zelfs (zelfkennis is het begin van alle deugd)). Wat een enthousiasme ook, enthousiasme dat jammer genoeg al te vaak gefnuikt werd door de bemoeizucht en controledrang van het laatste lid van deze groep....
Het ligt niet in mijn gewoonte om negatieve commentaar te geven over iemand, maar hier kan ik echt niet anders, zowel naar de rest van onze groep toe als naar mensen die overwegen om groepsreizen te maken...
Er was dus jammer genoeg ook iemand mee die vanaf de eerste dag niets dan negativisme uitstraalde onder andere bij de hike naar de White Domes door haar irritante gedrag te wijten aan een manifest gebrek aan basisconditie en zelfkennis.
Ik zou nog heel wat anecdotes kunnen aanhalen, maar dat hoeft niet. Het belangrijkste is dat de groep hierop heel positief gereageerd heeft en het op de duur zelfs grappig begon te vinden als er onderling gespeculeerd werd over wat haar volgende negatieve opmerking zou worden.
Eigenlijk heeft dit gedrag de rest van de groep enkel maar dichter bij elkaar gebracht en vandaar dat het afscheid op Schiphol tussen de andere 11 zo lastig was.
Respect voor jou, Ulrikke, om twee weken lang toch zo positief te blijven en hopelijk kan je snel eens een reis maken waarbij je helemaal je eigenste enthousiaste spring in 't veld kan zijn.
Conclusie: als de groep sterk genoeg is, en als op tijd de puntjes op de i gezet worden, overheerst enkel het positieve en dat is ook absoluut het gevoel dat we aan deze reis overhouden.
We hebben bijzonder veel afgezien, heel wat stof gegeten, maar ook o zo veel gelachen en plezier gemaakt met deze schitterende bende.
Bedankt om dit avontuur samen met ons beleefd te hebben.
In het begin van de reis heb ik nog volop energie om de blog netjes bij te houden, inclusief enkele foto's.
Eens we echter voor de zoveelste keer pas na 19 uur aankomen in het hotel én bovendien eens op een plek slecht (of helemaal geen zoals op Lake Powell) internet hebben, wordt het steeds lastiger om dat regime aan te houden.
Ik heb toch geprobeerd om het thuisfront dagelijks iets mee te geven van onze avonturen en ik dank dan ook de mensen die achter de meer dan 8.000 views (16 april) zitten van deze blog.
Dat alleen al, samen met de vele reacties via diverse kanalen, geeft de moed om verder te gaan met het bloggen tijdens de reis zelf. Dit geeft toch altijd veel beter de sfeer weer dan wanneer pas achteraf alles neergeschreven wordt.
Uiteraard wordt deze blog de volgende dagen/weken verder geüpdatet met nog meer uitleg en heel wat foto's.
Binnen 3 weken trekken we voor een weekje naar Tenerife waar we onze Nederlandse vrienden Ingrid en Jean-Paul (vorige groepsreis) gaan opzoeken. Uiteraard gaan we daar niet enkel aan het zwembad liggen maar ook wel enkele hikes doen....al weten we nog niet wat de bovenhand zal halen...
Begin juli trekken we voor een 10-tal dagen naar de Azoren (nieuw voor ons) en misschien eind augustus/begin september nog eens naar IJsland.
We weten nog niet van wat we een blog zullen bijhouden, maar dat zien jullie later wel op onze hoofdpagina Kalaman blogs
Tot lezens,
Rudi
Nooit gedacht dat er een tweede "eenmalige" groepsreis zou komen, maar zie...
Andermaal was het een schitterende ervaring met (bijna) allemaal bijzonder lieve mensen. Dus wie weet komt er wel ooit nog een derde groepsreis, zeg nooit nooit...
We kunnen het volgende besluiten:
- Alle vluchten met KLM/Delta verliepen perfect en we vertrokken telkens netjes, zo goed als, op tijd om ook op tijd, of zelfs vroeger, aan te komen.
- Zoals bijna altijd huurden we bij Alamo waar we steeds gebruik maken van het skip-the-counter systeem. Direct uit de shuttlebus naar de garage, auto kiezen en de baan op. Sneller en makkelijker kan niet.
Voor het eerst sinds we gebruik maken van huurauto's kunnen we kiezen uit echte 4x4's, waarvan één ook nog eens een vette V8 blijkt te zijn. De andere V8 was jammer genoeg geen 4x4.
Veel mooier wordt het niet met een Nissan Armada (wat een fantastische auto is dit) V8 4x4, Nissan Armada V8 AWD, Jeep Grand Cherokee 4x4 en Chevrolet Suburban AWD.
- Alle hotels voldeden aan de verwachtingen.
- Het weer was gewoon fantastisch. Behalve regen na 16 u in Hanksville en wat wolken gedurende 2 dagen, hadden we veelal een staalblauwe hemel. Bovendien was de temperatuur, in tegenstelling tot vorig jaar toen het echt veel te koud was voor april, ook meestal heel aangenaam met 20-25°C.
- Dit was misschien wel de meest avontuurlijke reis die we ooit deden in het ZW, mede door de honderden kilometers dirt roads naar de meest afgelegen plekken. Veel andere toeristen hebben we dan ook niet gezien, en dat was uiteraard de bedoeling van deze reis.
- Hoogtepunten volgens de groepsleden (willekeurige volgorde): White Domes, Moonscape Overlook, tweedaagse op Lake Powell, Supai, Cathedral Valley Loop, Broken Bow Arch. Maar eigenlijk werden zowat alle hikes en bestemmingen als "hoogtepunt" beschouwd zodat het eigenlijk een beetje zonde is om slechts die enkele hier te vermelden.
Voor mij persoonlijk (ook voor Leen en Tomas) blijven de White Domes, zelfs na deze derde keer, de allermooiste hike in het ZW. Tevens ook de lastigste van deze reis.
Toch ook een pluim voor de medereizigers. Van mijn liefste Leen en zoon Tomas weet ik uiteraard wat ik kan verwachten en dat is nog nooit een ontgoocheling geweest.
Na twee dagen hadden we al de lastigste wandeling van deze reis, namelijk naar de White Domes (Canaan Mountain) en als het fysiek lastig wordt, krijgt men veelal de echte karakters te zien.
Zo gingen Anna en Evelien echt door een fysieke (én zelfs mentale) muur om de laatste hoogtemeters te overbruggen. Ontzettend veel respect voor hetgeen beide dames daar laten zien hebben. Het vormde direct al de basis voor de hikes die nog zouden komen. Als White Domes lukt, dan lukt gewoon alles. En dat is ook zo gebleken.
Daarnaast waren er Caroline met haar eeuwige pretoogjes en schitterende humor (enkele keer tranen met tuiten...gelachen), passioneel fotograaf Steven die echt dringend zijn ad rem oneliners moet beginnen opschrijven. Als iedereen al lang terug in de auto zat, was hij nog volop foto’s aan het nemen, maar niemand die hem dit kwalijk nam. Topgast die maar bleef groeien in de groep.
Naast Anna en Evelien hadden we nog onze andere Nederlandse vrienden William, Nicole en Lianne. Allemaal superlieve en gepassioneerde mensen met wie het bijzonder aangenaam toeven was, zowel tijdens de hikes als 's avonds op restaurant.
Wat Lianne betreft...daar zal Tomas wel meer kunnen over vertellen...en niets dan positief wellicht :-).
Dan hadden we nog onze spring in 't veld en superfotomodel, Ulrikke. Ik denk dat er honderden foto's van haar gemaakt zijn en ze stond dan ook altijd klaar om ergens op een richel te gaan staan of om in een kano te springen, de fotografen ter wille. Soms een beetje grumpy (maar heel belangrijk, ze wist het zelf en verwittigde ons zelfs (zelfkennis is het begin van alle deugd)). Wat een enthousiasme ook, enthousiasme dat jammer genoeg al te vaak gefnuikt werd door de bemoeizucht en controledrang van het laatste lid van deze groep....
Het ligt niet in mijn gewoonte om negatieve commentaar te geven over iemand, maar hier kan ik echt niet anders, zowel naar de rest van onze groep toe als naar mensen die overwegen om groepsreizen te maken...
Er was dus jammer genoeg ook iemand mee die vanaf de eerste dag niets dan negativisme uitstraalde onder andere bij de hike naar de White Domes door haar irritante gedrag te wijten aan een manifest gebrek aan basisconditie en zelfkennis.
Ik zou nog heel wat anecdotes kunnen aanhalen, maar dat hoeft niet. Het belangrijkste is dat de groep hierop heel positief gereageerd heeft en het op de duur zelfs grappig begon te vinden als er onderling gespeculeerd werd over wat haar volgende negatieve opmerking zou worden.
Eigenlijk heeft dit gedrag de rest van de groep enkel maar dichter bij elkaar gebracht en vandaar dat het afscheid op Schiphol tussen de andere 11 zo lastig was.
Respect voor jou, Ulrikke, om twee weken lang toch zo positief te blijven en hopelijk kan je snel eens een reis maken waarbij je helemaal je eigenste enthousiaste spring in 't veld kan zijn.
Conclusie: als de groep sterk genoeg is, en als op tijd de puntjes op de i gezet worden, overheerst enkel het positieve en dat is ook absoluut het gevoel dat we aan deze reis overhouden.
We hebben bijzonder veel afgezien, heel wat stof gegeten, maar ook o zo veel gelachen en plezier gemaakt met deze schitterende bende.
Bedankt om dit avontuur samen met ons beleefd te hebben.
In het begin van de reis heb ik nog volop energie om de blog netjes bij te houden, inclusief enkele foto's.
Eens we echter voor de zoveelste keer pas na 19 uur aankomen in het hotel én bovendien eens op een plek slecht (of helemaal geen zoals op Lake Powell) internet hebben, wordt het steeds lastiger om dat regime aan te houden.
Ik heb toch geprobeerd om het thuisfront dagelijks iets mee te geven van onze avonturen en ik dank dan ook de mensen die achter de meer dan 8.000 views (16 april) zitten van deze blog.
Dat alleen al, samen met de vele reacties via diverse kanalen, geeft de moed om verder te gaan met het bloggen tijdens de reis zelf. Dit geeft toch altijd veel beter de sfeer weer dan wanneer pas achteraf alles neergeschreven wordt.
Uiteraard wordt deze blog de volgende dagen/weken verder geüpdatet met nog meer uitleg en heel wat foto's.
Binnen 3 weken trekken we voor een weekje naar Tenerife waar we onze Nederlandse vrienden Ingrid en Jean-Paul (vorige groepsreis) gaan opzoeken. Uiteraard gaan we daar niet enkel aan het zwembad liggen maar ook wel enkele hikes doen....al weten we nog niet wat de bovenhand zal halen...
Begin juli trekken we voor een 10-tal dagen naar de Azoren (nieuw voor ons) en misschien eind augustus/begin september nog eens naar IJsland.
We weten nog niet van wat we een blog zullen bijhouden, maar dat zien jullie later wel op onze hoofdpagina Kalaman blogs
Tot lezens,
Rudi
Geen opmerkingen:
Een reactie posten